Tot nu toe ging alles goed. We zijn in één dag zonder problemen naar Praag gereden. Daarna zijn we verder naar het zuiden gereden: Wenen, het Krka-park, Dubrovnik, Budva en Bar gezien. Alles verliep volgens plan, en we konden lekker door rijden. Maar toen kwamen we aan in Albanië, met het plan om even snel de boot naar Bari, Italië te nemen. En daar gingen we de fout in.

Ik bespaar jullie mijn vele woorden aan bekritisering van de Albanese infrastructuur. Als ik daaraan zou beginnen zou ik morgen nog niet klaar zijn. Wel wil ik graag deze video delen van de gemiddelde snelweg ervaring in Albanië.

We komen in Durres aan, en de sfeer voelde… mwah. Er is niemand op straat, en er zijn bijna geen eettentjes open. Dat terwijl het een best grote stad is! Na lang zoeken vinden we een pizzeria, en daar rekken we de tijd tot we de boot op kunnen.

Uiteindelijk rijden we naar het havengebied met de bus. De tickets hebben we van tevoren al online besteld, dus dat zou geen problemen moeten opleveren (foreshadowing). Na even te hebben gewacht bij de terminal mogen we doorrijden richting de boot. Maar natuurlijk gaat dat niet zomaar; we worden er tussen uitgepikt voor extra controle. 4 Nederlanders in een zwarte volkswagen bus is dan ook wel erg verdacht.

Er wordt ons verzocht om achter een agent aan te rijden die ons richting het röntgenapparaat begeleiden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de agent (door ons genoemd ‘Mario’) lijkt het haventerrein als soort racecircuit te beschouwen. Het is een uitdaging om hem bij te houden.

Er wordt een scan van de bus gemaakt, om tot de conclusie te komen dat er inderdaad niks geks in zit. Vervolgens scheuren we, wederom met Mario aan kop, weer vol gas terug richting de boot, waar we in een rij belanden. De boot is in zicht, alleen ons ticket scannen en het is klaar.

Maar dat blijkt toch iets lastiger dan verwacht. Bij het scannen van het ticket wordt ons verteld dat we niet de juiste hebben. En dat terwijl we online letterlijk een Volkswagen hebben gekozen, en de afmetingen netjes hebben ingevoerd. Maar dat is niet genoeg, we moeten uiteraard een duurder ticket hebben die voor grotere voertuigen is bestemt.

Dus worden we aan de kant gezet. Niels en Alfred regelen de nieuwe tickets, terwijl wij even wachten. Geen probleem toch, in een auto met airco? Nou ja, daar ging het dus fout. Uit het niets komt er een gigantisch gekrijs vanuit de auto. Ik denk eerst dat het geluid van de boot naast ons komt, maar nee, het is onze bus! Ik zet de motor uit, en al snel stellen we vast dat de aircopomp vastgeslagen is.

De aircopomp, of airconditioningpomp, is een essentieel onderdeel van het aircosysteem in je auto. Het zorgt ervoor dat het koelmiddel door het systeem wordt gepompt, waardoor de airco koude lucht kan blazen. Als de pomp vastloopt, stopt dit proces niet alleen, maar kan het ook schade veroorzaken aan andere onderdelen, zoals de multiriem (de snaar die meerdere systemen aandrijft, zoals de dynamo). Als die snaar knapt, valt niet alleen de airco uit, maar kan je auto volledig stil komen te staan. Daarom was dit voor ons een groot probleem: we wisten niet hoelang we nog konden rijden voordat het echt mis zou gaan.

Eén ding is zeker, ik wil zo snel mogelijk weg uit Albanië. Dus starten we de bus en rijden we zo snel mogelijk de boot op. Eenmaal op de boot bel ik met de ANWB om onze situatie uit te leggen. Die vind het leuk, maar kan verder nog niet veel voor ons betekenen. Er wordt ons verteld om terug te bellen als we in Italië zijn aangekomen.

De nacht op de boot gaat snel voorbij (Dank bier) en voor ik het weet liggen we al aan de kust van Bari, in Italië. Nu is het dus zaak om zo snel mogelijk van die boot af te gaan, de auto langs de weg te parkeren, en de ANWB ons op te laten pikken. Uiteraard verliep ook dit niet helemaal vlekkeloos.

De auto’s voor ons rijden de boot af, en het is onze beurt. Ik start de bus en rijd met gepaste vaart van de boot af, het vaste land op. We passeren een grenscontrole waar iedereen zonder problemen doorheen mag. Maar natuurlijk, 4 Nederlanders in een zwarte bus? Dat kan niet goed zijn, dus word ons vriendelijk verzocht om even aan de kant te gaan staan.

You got any cigarettes?
no
You got any rocks?
what?
Rocks?
minerals?
No, rocks, maruijana??
no no no

Een glimp van ons gesprek met de grenscontrole,
schijnbaar spreken ze drugs uit als rocks.

En vervolgens vraagt de beste man ons om in de bus kijken. Hij opent de achterdeur en vind een opstapeling van tassen. Hij wijst naar de eerste de beste tas die hij ziet, dus we pakken deze. Hij opent een vakje op de koffer, ziet een onderbroek, en toen wist hij voldoende. We mochten doorrijden. Oké? Bedankt!

Stap 2: bellen van de ANWB. Moeilijker dan gedacht. Na zo’n 1 à 2 uur in de wachtrij staan (en dezelfde 4 nummers op een loop beluisteren) ben ik aan de beurt. Ik vertel nogmaals de situatie, en ze verzekeren ons dat we zo snel mogelijk worden opgehaald. Mocht het langer dan 4 uur duren? Dan moeten we opnieuw bellen. Oke, mooi geregeld!

En zo begint het wachten. In de zon. Ik dood de tijd met solitair, tetris, netflix series. De tijd tikt door en er is geen anwb in zicht. 4 Uur verstrijkt en we zijn alsnog aan het wachten, dus belde ik de ANWB opnieuw. Er wordt mij verteld dat ze ernaar gaan kijken. En plots, binnen 20 minuten, worden we opgehaald door de autoambulance.

We komen aan bij de… ja, wat is het eigenlijk? Ik kan moeilijk zeggen dat het een garage is; ze hadden maar net een schuurtje. Onze auto word neergezet, en ons word vriendelijk verzocht een taxi te nemen naar ons appartement. Die taxi? Die heeft ons volledig gescamd met een absurd bedrag. En dat appartement? Dat was gewoon niet hetzelfde als op de foto’s die op booking.com stonden. Fijne avond!

Dag 2 in Bari. We hebben al 20 L’s genomen en lijken ons dieptepunt te hebben bereikt. Ik heb contact met de ANWB, want we hebben een idee; we gebruiken de V-snaar van een VW Transporter zonder Airco. Ofwel; een korte snaar, die om de airco heen gelegd wordt. Hebben we dan airco? Nee. Maar hebben we dan een auto die het makkelijk terug naar Nederland redt? Ja! Maar het probleem is dat de plek waar de bus nu staat, het niet voor ons kan/wil regelen.. Dus vraag ik aan de ANWB om een andere garage te zoeken.

Maar eerst moesten we om 10 uur ons appartement verlaten. We staan dus op straat met random koffers en geen auto. We gaan naar de McDonalds. En daarna naar de Burger King. En toen naar een parkje, tussen een groep zwervers. Dus dit is hoe het voelt om dakloos te zijn? Not for me. Ik was klaar met wachten op ANWB (en elke keer 4 uur in de wachtrij staan) dus besloten we om het heft in eigen handen te nemen.

Er is namelijk een volkswagen dealer/garage in Bari, en die zouden ons vast de oplossing kunnen bieden. We nemen de taxi daarheen, en met gebrekkig engels van hen en slechte google translate van ons voeren we een gesprek, over de snaar die omgelegd moet worden. Er word iemand bij geroepen. Er word nog iemand bij geroepen. En uiteindelijk staat er een groep italianen om mij heen te discussiëren of het wel- of niet mogelijk is. En precies toen ze het akkoord gaven, word ik gebeld door de ANWB. De ANWB had namelijk ook een garage gevonden die het voor ons wilde doen. Oké, dat maar doen dan? We kunnen er morgen terecht, wel op de voorwaarde dat we een fles wijn mee namen, maar die mochten we declareren van de ANWB. Deal!

En zo werd dag 2 Bari geëindigd. De volgende dag gaan we vroeg op en nemen we de Taxi naar onze bus die nog bij het garagebedrijf staat. We hoopte dat er al vanuit ANWB gecommuniceerd was dat de bus naar een garage moet, maar, nee. En dat garagebedrijf waar de bus nu staat wil onze auto niet meenemen zonder goedkeuring van de ANWB. Da’s leuk, maar, als ik nu de ANWB bel ben ik weer 4 uur aan het wachten in de wachtrij (en ik had inmiddels wel genoeg radar love van golden earring gehoord). En dan moet de ANWB weer doorschakelen naar het italiaanse departement, en die bellen weer naar 6 andere bedrijven, voordat we klaar zijn, zijn we weer een dag verder..zonde! Maar het garagebedrijf wil ons niet helpen, en ze worden zelfs een beetje boos. Ik snap het, maar, wij willen weg hier! Dus nogmaals werd het tijd voor actie.

Ik loop naar de garage (schuur) en vraag aan de monteur op mijn beste italiaans (google translate) om een kniptang. Deze geeft hij op de voorwaarde dat ik ‘m terug kom brengen. Deal. Ik neem de kniptang mee naar de bus. Ik kruip er onder, of boven, ik weet het niet eens meer. Ik knip de snaar door, fuck it. Ik lever de kniptang terug in bij de monteur. Ik roep iedereen samen, en we nemen plaats in de bus. Alfred probeert nog een laatste maal de italianen over te halen om ons weg te brengen, maar helaas. ‘Ok, we go now’.

Ik start de bus. De Italianen kijken om. Wat gaan ze doen? Ik kijk naar mijn dashboard. Lampjes knipperen; de auto is niet blij. Fuck it. Ik geef gas, veel gas. Weg hier. De Italianen beginnen te schreeuwen en te zwaaien. Ik vermoed dat ze iets roepen in de trant van “kom terug”, vast met wat gescheld erbij. Maar ik stop niet. We rijden vol gas het terrein af.

Bij de eerste bocht ontdek ik op de harde manier dat ik ook mijn stuurbekrachtiging kwijt ben geraakt door het doorknippen van de snaar. Maar dat houdt ons niet tegen, we rijden de snelweg op terwijl we de Italianen nog steeds vanaf het terrein zien zwaaien en schreeuwen. Joe joe, tot ziens!

Let op dat ik niet aanraad om zomaar je snaar door te knippen. Doe eerst goed onderzoek naar hoe je auto deze gebruikt. Bij ons werd het alleen gebruikt voor dynamo en aircopomp, dus is het mogelijk om korte tijd zonder te rijden (tot je accu op is; dan ben je de lul!)

Die rit naar de garage toe was toch wel de meest stressvolle 20 minuten van mijn leven. Het hielp niet dat het kneiter warm was, we geen airco of ook maar iets van elektronica in de auto hadden, en het stuur enorm zwaar was omdat we de stuurbekrachtiging kwijt waren.

Maar we kwamen aan, en mochten daar nogmaals het verhaal doen over wat er met de auto moest gebeuren. De man op kantoor zei: “Nee, dat kan helemaal niet.” De 2e man op kantoor zei ook: “Dat kan niet.” Toen werd er een monteur bij geroepen, en die zei: “kan prima”.

Hé hé, de nieuwe snaar zat er eindelijk op. Na betalen en de fles wijn overhandigd te hebben konden we eindelijk onze reis doorzetten! Het was wel de rest van de rit met de raampjes open rijden, maar ach.