Ik had mijn BMW E46 al twee jaar, maar ik gebruikte hem niet vaak. Meestal alleen om naar het treinstation te rijden en weer terug. Toch kostte hij behoorlijk wat, en het onderhoud was allesbehalve goedkoop. Als student zijnde was het eigenlijk niet logisch om zo’n auto te hebben, dus besloot ik op zoek te gaan naar iets anders. Ik wilde iets kleiners, iets waar ik geen ‘fuck’ om hoefde te geven, maar wat wel alsnog leuk was. Na ongeveer twee maanden zoeken vond ik eindelijk de perfecte – of beter gezegd, imperfecte – auto.
Ontmoet Claire. Een Peugeot 106 uit 2002 die ik inmiddels alweer een jaar geleden heb gekocht, en ze heeft mij nog nooit in de steek gelaten. Ik heb ‘m opgehaald bij een dealer in Culemborg. Op de marktplaats foto’s zag hij er mooi uit, en de kilometers vielen best mee. In realiteit zag de auto er niet best uit. Zelfs door de regen heen zag je de rare krassen op het dak, honderden deuken in de zijkant, en slecht-overgespoten delen. Maar, ik was op slag verliefd. Het is een auto met een verhaal!
Tijdens de testrit kwamen nog meer bijzondere dingen naar boven. De radio werkte niet, die had een code nodig die de dealer niet had. De leuningen van de stoelen bewogen mee bij het gas geven en remmen. De schakelpook viel elke keer uit elkaar. En hij remde voor geen meter. Prima argumenten om mee af te dingen dus, en niet veel later reed ik vrolijk naar huis. Na nieuwe remmen, een aliexpress schakelpook, een nieuwe radio en 4 nieuwe speakers van de blokker reed ie als een zonnetje.
Ik zie de aankoop van Claire als een soort ‘keerpunt’ voor mij. Ik was toendertijd veel bezig met het werken aan ‘perfectionisme’. Het zat mij vaak in de weg, zo stak ik vaak té veel tijd in projecten en was ik nooit echt tevreden met de dingen die ik maakte.
Met het japanse principe 侘び寂び (wabi-sabi) in het achterhoofd gaat deze auto gaat over het accepteren, en kunnen genieten van, imperfecties. Er klopt alsnog van alles niet aan die auto. Piepjes, kraakjes, kapotte stoelen en na elke wasbeurt nóg minder verf. Maar het rijdt mooi en vol karakter, en daar gaat het uiteindelijk om.
Binnenkort ga ik (als het goed is) een halfjaar naar Japan. Claire zal dan in de opslag gaan. Ik ga de mooie, therapeutische ritjes missen.
Dat was ‘m dan. Bedankt claire dat je mij (nog) nooit in de steek hebt gelaten en mij altijd met veel plezier van A naar B brengt. Hopelijk blijft het daarbij, en word het niet A nw B (haha).